Geheimen van de naaistiel ontsluierd in Het Grote Naaiboek
Je eigen kleding naaien is hip en de Femma-vrouwen zijn er helemaal weg van. In naaisalons en cursussen leren ze de kneepjes van het vak. Sinds deze week is er ook Het Grote Naaiboek van Femma, een tof cadeautje voor onder de kerstboom voor beginnende en gevorderde naaisters.
Voor vrouwenbeweging Femma was 2013 het jaar van ‘zelf gemaakt’, of beter: ‘zelf genaaid’. Tijdens 500 naaisalons en 1 800 workshops leerden vrouwen stikken, zigzaggen, afhechten enzovoort. Ook volgend jaar organiseren Femma-groepen een heleboel naaiactivi
teiten. Als leidraad kunnen zij nu terugvallen op Het Grote Naaiboek van Femma. Ethelka Dexters (rechts op de foto) en Gonda François (links) van de Praktische School zijn de auteurs van het boek.
Hoe komt het dat naaien zo populair is?
Ethelka: ‘Naaien spreekt opnieuw een jonge generatie vrouwen aan. Zij willen zich met hun kleding onderscheiden en originele stukken dragen. Want in alle steden vind je dezelfde ketens en zie je hetzelfde modebeeld. Jonge vrouwen willen hun eigen kleding maken. Maar zij hebben nooit geleerd hoe dat moet: niet op school en ook niet van hun ouders. Dat verklaart het succes van de Femma-naaisalons. Ervaren naaisters leren aan jonge vrouwen de kneepjes van het vak.’
Is het goedkoper om zelf je kleding te maken?
Ethelka: ‘Het is zeker goedkoper dan merkkledij, maar niet als je gewoonlijk in ketens shopt.’
Gonda: ‘Je bespaart natuurlijk wel centen wanneer je kinderkleding maakt. Omdat kinderen zo snel uit hun kleren groeien. De kindermode van vandaag leent er zich ook toe: rokjes en rechte kleedjes zijn in en die kun je heel gemakkelijk zelf maken.’
Als je wilt leren naaien bij Femma, heb je dan meteen een eigen naaimachine nodig?
Gonda: ‘Soms levert een winkel enkele naaimachines of brengt een vrijwilliger er een mee. Maar het is toch handiger als je zelf een degelijk naaimachine koopt. Ik raad aan om een gekend merk te kopen. Goedkopere modellen blokkeren nogal eens rap, zeker als een beginner ermee werkt.’
Heb je talent nodig om te kunnen naaien?
Ethelka: ‘Je moet vooral interesse en doorzettingsvermogen hebben. Jonge vrouwen willen vaak meteen een kleed kunnen maken. Maar dat is veel te hoog gegrepen Voor naaien heb je heel wat basiskennis nodig. Je moet inzicht ontwikkelen in patronen, maten leren nemen, technieken onder de knie krijgen. Daarom is het belangrijk om eerst met kleine, makkelijke werkjes te beginnen. Zo kun je heel wat toffe accessoires maken waarvoor je geen maten nodig hebt: een kussen, een laptoptas een hoedje… Dan kun je een stap verdergaan en een schort of pyjama maken, om uiteindelijk een kleed te leren stikken.’
Legt ‘Het G
rote Naaiboek’ dat allemaal stap voor stap uit?
Ethelka: ‘Ja. In het eerste deel worden alle technieken uitgelegd. In deel twee vind je een veertigtal projecten, zowel accessoires als kledingstukken, en van verschillende niveaus. Ook voor de gevorderden is er dus wat wils.’
Kruipen jullie ten slotte zelf wel eens achter een naaimachine?
Gonda: ‘Ja, maar door tijdgebrek beperkt het zich tot verstelwerk, bijvoorbeeld een broek inkorten of een nieuwe rits naaien. Gordijnen en kussenslopen maak ik ook zelf. En ik heb de tafeltent uit Het Grote Naaiboek al uitgeprobeerd (zie foto onderaan).’
Ethelka: ‘Bij mij hetzelfde verhaal. Vroeger heb ik veel kleding gemaakt: van jassen over rokken tot bloesjes. Maar het staat nu wat op een laag pitje, omdat ik te weinig tijd heb. Maar ik beloof plechtig om er volgend jaar wat meer werk van te maken (lacht).’
Leen Grevendonck
Benieuwd naar de making of van Het Grote Naaiboek? Check de foto’s op de Pinterest-pagina van Femma.
Boekentip: Chavs (Owen Jones)
‘Klassenoorlog bestaat, en de rijke elite is aan het winnen’
Beweren dat er geen sociale klassen meer bestaan, vindt hij even absurd als zeggen dat de aarde plat is. En snijden in openbare diensten bestempelt hij als een vorm van oorlog tegen de werkende bevolking. Met het boek Chavs deelt Owen Jones een stevige uppercut uit. naar boven.
Owen wié? Veel kans dat je Owen Jones niet kent, maar evenzoveel kans dat dat nog komt. Zijn vlijmscherpe opiniestukken en zijn bestseller Chavs maakten hem een ster aan het Britse firmament. Op kousenvoeten verovert hij nu ook het continent.
Chavs verwijst naar de modeterm waarmee de Britse elite de arbeiders aanduidt. De arbeidersklasse, ooit het zout der aarde, is nu het schuim der natie. Over Het Kanaal word je liever niet meer uit een werkmansbroek geschud.
‘Ik ben aan dit boek begonnen uit frustratie’, vertelt Owen Jones. ‘Terwijl de gemiddelde Brit moet krabben om rond te komen, beleeft een kleine elite gouden tijden: in 2011 verdienden de directieleden van de top 100 van Britse bedrijven 49 procent meer dan in 2010. En dat jaar wás hun loon al met 55 procent gestegen. Toch durfde de Britse minister verantwoordelijk voor bezuinigingen zeggen dat alle Britten in hetzelfde schuitje zitten. Ik wilde het woord klasse terug in het debat brengen. Beweren dat klassen niet meer bestaan, is even absurd als verkondigen dat de aarde plat is.’
Je spreekt zelfs van ‘klassenoorlog’. Is dat niet overdreven?
‘Helemaal niet. In Groot-Brittannië is Thatcher ermee begonnen. Maar ook in de rest van Europa zie je hoe er ingebeukt wordt op moeizaam afgedwongen sociale rechten. Regeringen snijden in openbare diensten en vertellen werkende mensen dat de economie van hun land competitiever moet worden en zij goedkoper en flexibeler. Miljardair Warren Buffet zei ooit: Klassenoorlog bestáát. En hij voegde daar aan toe: Maar mijn klasse, de rijke elite, voert de oorlog en is aan het winnen.’
De demonisering van de Britse arbeidersklasse, die je in je boek beschrijft, zie je als een van de gevolgen. Wat schuilt er achter?
‘Demoniseren is proberen recht praten wat krom is. Door te demoniseren hoef je niet meer over sociale en economische achterstelling en groeiende ongelijkheid te discussiëren. Geloven dat werklozen lui zijn, maakt het makkelijker te zeggen: eigen schuld, dikke bult. Het bestaat overal waar ongelijkheid bestaat en vaak wordt het gekruid met een snuifje racisme.’
In het voorwoord noemt komiek Nigel Williams Chavs in één adem met de roman Brave New World. Kun je die vergelijking volgen?
‘Brave New World gaat over een samenleving waarin je niet wil terechtkomen. Ook Chavs gaat daarover. Maar Brave New World is fictie, de Britse maatschappij die ik in mijn boek schilder bestáát. En de blauwdruk ervan spruit niet voort uit het brein van een schrijver met veel inspiratie, maar uit een ideologisch project.’
De demonisering van de arbeidersklasse lijkt hand in hand te gaan met de demonisering van de vakbonden. In België hoor je soms dat ze ‘conservatief’ en ‘niet meer van deze tijd’ zijn. Je bent zelf syndicalist. Voel je je aangesproken?
‘Neen hoor. Het is een slimme techniek van het neoliberalisme: de retoriek van de moderniteit aannemen terwijl net zij de klok willen terugdraaien. Vakbonden blijven de grootste democratische organisaties: ze verenigen miljoenen mensen en zijn hét instrument om ervoor te zorgen dat wie de rijkdom produceert er ook de vruchten van plukt. Weet je dat er in Groot-Brittannië meer dan 1 miljoen werknemers een nulurencontract hebben? Ze hebben een job waarvan het aantal uren niet op voorhand bepaald is. Dát is het gevolg van zwakke syndicaten. Zeg dat maar tegen de tegenstanders van vakbonden in België.’
Thomas Blommaert
Boekentip: Zoeken (Roger Vanhoeck)
Ruan woont in Cambodja. Hij is tien als de soldaten van Pol Pot, de Rode Khmer, hem thuis weghalen. Hij komt terecht in een werkkamp en wordt er opgeleid tot kindsoldaat. Maar hij slaagt erin om te ontsnappen. Na een lange zwerftocht belandt hij uitgeput en ondervoed in een ziekenhuis in Bangkok.
Wanneer hij weer beter is, wordt hij geadopteerd door een Belgisch gezin. Ruan groeit op in België, maar de heimwee knaagt. Hij keert terug naar zijn moederland op zoek naar zijn echte ouders, broers en zussen. Maar zal hij hen ook terugvinden?
Auteur Roger Vanhoeck trok naar Cambodja en zag met eigen ogen de verschrikkingen van het Pol Potregime. In het jeugdboek ‘Zoeken’ vertelt hij het levensverhaal van Ruan Hauchecorne.
Ondanks de traumatische gebeurtenissen die het hoofdpersonage meemaakt, is het een warm boek geworden, waarin de liefde tussen moeder en kind centraal staat. Een minpuntje is misschien dat de hoofdstukken telkens afwisselen tussen heden en verleden, waardoor het verhaal vaart verliest. Maar het boek prikkelt zeker je nieuwsgierigheid om meer te weten te komen over Cambodja en zijn turbulente geschiedenis.
Voor elk boek dat verkocht wordt in de boekhandel, gaat er 1 euro naar de vzw ‘Kinderen van Cambodja’.
Zoeken. 2012, uitgeverij Abimo, 244 blz., vanaf 14 jaar. Prijs: 15,95 euro.
Muziek: Oorlogs- en vredesliederen van Wannes Van de Velde
Protestliederen, dat lijkt een langzaam maar zeker uitgestorven muziekgenre in ons taalgebied. Of niet? Kan niet iedereen nog meezingen met ‘Oorlogsgeleerden’ of ‘Kerstmis is dien dag da ze nie schieten’ van Wannes Van de Velde? Een rist bekende artiesten haalt nu verschillende oorlogs- en vredesliederen van de onsterfelijke volkszanger boven voor een minitour langs Vlaamse cultuurcentra. Want Wannes gaat nooit echt dood, en zijn liedjes zijn vandaag meer dan ooit actueel. Smeren maar, die keel.
Een mooie verzameling muzikanten boog zich over de teksten en thema’s van volkszanger Wannes Van de Velde. Jan De Smet zingt liedjes van Wannes met bijna zo’n mooi Antwerps accent als de meester zaliger zelf. Jackobond zoekt het even bij generatiegenoot Willem Vermandere en zijn breekbare ‘Duizend soldaten’. Kris De Bruyne waagt zich aan een geslaagde versie van de klassieker ‘Oorlogsgeleerden’, en ook Luc De Vos en Tom Pintens zingen odes aan Wannes en/of kritiek op oorlog en onrust. Wannes’ eigen zanggroep Water en Wijn mag de avond sluiten, met strijdbare en grappige a cappella liedjes (‘Ik heb aan mijn lijf – liever een wapen dan een wijf’).
Mannen met macht
Al dwepen sommige artiesten net iets te vaak met de cultstatus van de Antwerpse volkszanger (de onvoorwaardelijke adoratie spat soms van het podium), toch is deze mini-muziektour meer dan de moeite waard. Alleen al omdat een twintigtal beslagen muzikanten het nog aandurft om dit thema aan te boren, zonder schrik voor cynisme en makkelijke kritiek. Wie heeft er in deze tijden nog oren naar Wannes’ kritiek op FN Herstal, op oorlogsvoering overal in de wereld, op mannen die hun macht misbruiken? Een volle zaal in De Roma (Borgerhout) is een hoopgevend bewijs dat de pacifist nog geen uitgestorven ras is.
De wijsheid en mensenkennis van Van de Velde raken veel mensen nog steeds in het hart. Wel, hier is ‘em terug. We hebben gewacht, we hebben gedacht en veel gezwegen. Maar artiesten mogen op tijd en stond hun mond opentrekken voor een goede portie maatschappijkritiek. Zeker als die zo schoon mag klinken.
Een muzikaal voorproefje van Jan De Smet en Luc De Vos vind je op de website van Radio 1.
Productie: Muziekcentrum Dranouter vzw in samenwerking met platenlabel HKM
Muzikale leiding: Stefaan Wellens
Artiesten:Luc De Vos, Jackobond, Tom Pintens, Kris De Bruyne, Jan De Smet en zanggroep Water & Wijn
Speeldata en -locatie: vrijdag 16 november (Westrand Dilbeek), zaterdag 17 november (De Warande, Turnhout), 18 november (Stadsschouwburg Brugge)
Muzikale tour gemist? De tribute-cd ‘Oorlogs- en vredesliederen’ ligt nu ook in de platenwinkel. Naast de artiesten van de mini-tour vind je er ook onder andere Sioen, dichter Ramsey Nasr, Guido Belcanto, Luka Bloom en Wannes Van de Velde zelf op terug.
Dans/theater: Shakespeare in Love (Let’s Go Urban)
We gaan ons niet wagen aan een stomp met de schouder en een stoere groet met de vuisten tegen elkaar, maar net zo goed hebben we een boodschap voor de jongeren van Let’s Go Urban: respect! Met de nieuwe productie ‘Shakespeare in Love’ brengen 14 jonge boys ’n girls spektakel en emotie op het podium. Met een mix van dans, video, acteerspel en muziek brengen ze de mysterieuze figuur van Shakespeare tot leven, op een manier die je onmogelijk eerder gezien kan hebben.
Het Antwerpse Let’s Go Urban (LGU) is niet zomaar een dansgezelschap. Er vloeide al veel inkt over, maar omdat het die waard is, vatten we nog eens samen: de jonge Antwerpse Sihame El Kaouakibi, toen nauwelijks 23, richtte haar eigen urban dansschool op. Jongeren mogen les volgen, op voorwaarde dat ze ook in de rest van hun leven respect en discipline aan de dag leggen. Op tijd op school komen bijvoorbeeld, of het schooljaar tot een succesvol einde brengen.
In nauwelijks enkele jaren tijd groeide LGU uit tot een plek waar jongeren kansen krijgen, maar ook de verantwoordelijkheid moeten nemen om die volop te grijpen en te benutten. Sihame werd Antwerpenaar van het jaar en de jongeren dragen haar – bijna letterlijk – op handen. Zo blijkt nog maar eens uit de spontane groepsknuffel die ze kreeg na de première van Shakespeare in Love.
‘The mechanics of love’
Maar vooral ook alle respect voor de 14 jonge ladies en gentlemen, van 13 tot 27 jaar oud, op het podium. ‘I am Shakespeare’, ‘No, I am Shakespeare!’, zo vechten vier jongemannen bij het begin een verbale woordenstrijd uit. Met onberispelijk Brits accent, overigens. De humor en kracht van die scène trekken ze in de hele voorstelling door. De vier Shakespeares breken zich het hoofd over de liefde. ‘No man will ever understand the mechanics of love.’ Welke jongere is niet op zoek naar de ware aard van de liefde? (meer…)
To Do: Schrijf-ze-vrijdag van Amnesty International
Een brief schrijven? Dat lijkt zo ouderwets, nu we bijna allemaal goochelen met internet, sociale media en smartphones. Maar toch nemen tienduizenden jongeren op vrijdag 19 oktober weer de pen vast, om brieven te schrijven die opgesloten activisten voor de mensenrechten moeten vrij krijgen. Omdat die brieven, neergepend op Schrijf-ze-VRIJdag (een initiatief van Amnesty International) wel degelijk resultaat hebben, overal ter wereld.
Het proces tegen de Russische punkband Pussy Riot en de recente moordaanslag op het jonge Pakistaanse meisje dat op haar blog om onderwijs vroeg, bewijzen dat mensenrechten dichterbij dan ooit zijn. Ook jongeren zijn niet ongevoelig aan het protest op internet en sociale media. Daarom nemen ze op Schrijf-ze-VRIJdag massaal de pen vast. In enkele scholen organiseren de jongeren helemaal zelf het initiatief, elders neemt de school de organisatie in handen.
De brieven van dit jaar worden gericht aan de ambassadeur van China in België en aan de Iraanse regering.
In China werd journalist Shi Tao veroordeeld tot tien jaar cel, omdat hij een mail van de Chinese regering doorstuurde aan een vriend in Amerika. In die mail stonden instructies over wat de journalist wel en niet mocht schrijven over de herdenking van de studentenopstand op het Tian An Men plein.
De jonge Iraanse activiste Shiva Nazar Ahari werd twee maanden in een isoleercel opgesloten en veroordeeld tot vier jaar gevangenisstraf, plus mogelijk 74 zweepslagen of een extra boete. Reden van haar veroordeling: enkele artikels op internet, waarin ze haar kritische mening op een vreedzame manier uitte.
To Do: Sing for the Climate, in heel België!
Gans België – sta ons deze overdrijving voor het goede doel toe – zingt het komende weekend voor het klimaat. Op initiatief van regisseur Nic Balthazar klinkt zaterdag en zondag in tientallen gemeenten een klimaatlied, gezongen door gelegenheidskoren. En daarvoor rekenen de organisatoren op u!
Wij bij Visie zingen ‘Do it Now’ al mee in onze dromen en hebben de ringtone – tot wanhoop van onze medemens – op onze mobieltjes geïnstallerd. Maar ook de rest van het land warmt zich op: we verzamelden enkele plezante YouTube-filmpjes uit verschillende deelnemende gemeenten. Kijk, geniet en doe mee!
De moedige Lynn met mooie stem in Herenthout:
Een swingende versie in Mundo B, huis voor Duurzame Ontwikkeling in Brussel:
Een topper: deze virtuoze, héél aanstekelijke versie van twee creatieve jonge gasten:
Zelfs de brandweer van Lochristi zingt mee!
En als afsluiter: deze rock ’n roll-versie van vzw Climaxi voor wie van het ruigere werk houdt:
Theater: Viewmaster, een reis naar de jeugd van toen
‘Als je ouder wordt en meer rust kent in je leven, komt in stilte het verleden voorbij.’ Met die gedachte ging de sociaal-artistieke vzw Sering aan de slag in dienstencentrum Den Drossaert en De Olijftak, in Borgerhout en Antwerpen. De 75-plussers deelden er de herinneringen uit hun kindertijd tussen 1920 en 1945.
Dat leverde niet alleen mooie verhalen op. Sering ging nog een stap verder en vertelde de herinneringen door aan jongeren van vandaag, van 11 tot 13 jaar oud. De jonge en oude Sinjoren wisselden brieven, tekeningen en vragenlijsten uit. Ze fantaseerden, filmden en improviseerden samen.
Het resultaat van die samenwerking is ‘Viewmaster’, een muzikale en poëtische reis door de jeugd van tegenwoordig naar de jeugd van toen. Voor iedereen die met een weemoedige glimlach naar het verleden kijkt, maar tegelijk een rotsvast geloof in de generatie van nu koestert.
Viewmaster (Sering)
Voorstellingen op 5, 6, 12, 13, 19, 20 oktober om 20 uur en op 7, 14, 21 oktober om 15 uur.
Spel: Mieke De Block, Maria De Laet, Jolien De Smet, Myrthe De Wolf, Ina Kounkey, Otis Luypaert, Ifechi Obasi, Sara ten Broek en Jan Vanechelpoel.
Locatie: Groeningerplein 2, 2140 Borgerhout
Tickets: 7 euro of 5 euro (65+ en -12). Reservering via info@sering.be of 03 272 03 30.
Video: Acteur Gert Winckelmans verkoopt liefde in pakjes
Bezieling, vriendschap, geluk, hoop, liefde, inspiratie… levensnoodzakelijk maar nergens te koop. Of toch? Acteur Gert Winckelmans trok met pakjes liefde en enkele blikken hoop naar de Eurospar van Wespelaar en probeerde ze aan de man te brengen. Een verborgen camera legde de reacties vast. Benieuwd wat dat oplevert? Bekijk het onderstaand filmpje.
Maand van de spiritualiteit
Deze stunt kadert in de Maand van de Spiritualiteit die op 1 oktober van start gaat. Echtheid en authenticiteit vormen de rode draad. De begrippen staan centraal in tientallen evenementen in Vlaanderen en in het thema-essay, geschreven door Guillaume Van der Stighelen. Elke vereniging en organisatie kan deelnemen aan de Maand van de Spiritualiteit. Post een actie of evenement op www.maandvandespiritualiteit.be.
Theater: Ginds, tussen de netels (NT Gent)
Een foute trouwdeejay, een hysterische schoonmoeder, een nonkel die platvloerse moppen vertelt en een stomdronken ex-lief dat de boel komt verpesten: waarom zou je in godsnaam naar ‘Ginds tussen de netels’ van NTGent gaan kijken naar wat je op elk trouwfeest in de Vlaanders kan terugvinden?
Simpel: omdat het – gelukkig – allemaal maar theater is, meer bepaald een bewerking van García Lorca’s Bloedbruiloft. Omdat Dimitri Verhulst de tekst van dat Spaanse drama over liefde en dood middenin een fictief maar zo herkenbaar Belgisch dorpje, Urtica ofte ‘wereldhoofdstad van de brandnetels’, heeft geplant. En omdat er stuk voor stuk rasacteurs op het toneel staan, wat uw trouwdeejay en schoonmoeder doorgaans níet zijn.
Visie 
Reacties