Film: Rundskop

Het regiedebuut van Michaël Roskam Rundskop kreeg meteen een pak lovende kritiek. De beste Belgische film ooit, klonk het. Vooral Matthias Schoenaerts slokte de positieve kritieken op. En opslokken is hier het juiste werkwoord: Matthias Schoenaerts kwam maar liefst 27 kilo spiermassa bij voor deze film.

De achtergrond: de Truiense boerenstiel, de hormonenmaffia en de moord op een politieagent. Maar dat is niet het eigenlijke verhaal, slechts het decor. Een confrontatie van de jonge Limburgse vetmester Jacky Vanmarsenille (Matthias Schoenaerts) met het verleden zet een reeks van gebeurtenissen in gang. De film gaat over drama, tragiek, over vriendschap en verraad. Maar bovenal over het lot. Een lot dat je leven bepaalt, waaraan je niet kunt ontsnappen, waarvan je niet kunt herstellen.

Hoe kun je nog een recensie schrijven van een film die door publiek en critici de hemel in geprezen wordt? Welke superlatieven die niet eerder al in de mond genomen werden, kan je nog bedenken? Hoe verwoord je de acteerprestaties van Matthias Schoenaerts, Jeroen Perceval en de anderen zonder in herhaling te vallen? Hoe beschrijf je de begin- en eindscène die je zo naar de keel grijpen, in je buik slaan, op je maag blijven liggen, je verlammen?

Het antwoord is: niet. Ik kan geen woorden, geen zinnen bedenken die andere recensies overtreffen. Hoeft ook niet. Ga gewoon kijken, de hoge verwachtingen worden ingelost.